Η συγκλονιστική ιστορία του Μπακαγιόκο: Μια διδακτική ιστορία λανθασμένης κρίσης και ατυχίας
Ο ΠΑΟΚ, όπως πολλές φορές στο παρελθόν, βρέθηκε μπροστά σε μια κρίσιμη καμπή όσον αφορά τον σχεδιασμό του ρόστερ του. Ο χρόνος πίεζε, οι απαιτήσεις της σεζόν είχαν αυξηθεί, και η ανάγκη για ποιοτικές λύσεις στη μεσαία γραμμή ήταν πιο επιτακτική από ποτέ.
Ο Τιάμουε Μπακαγιόκο, άλλοτε πολλά υποσχόμενος μέσος της Μονακό και της Τσέλσι, βρέθηκε στο κάδρο ως έσχατη λύση – μια επιλογή που, στην πορεία, αποδείχθηκε μάλλον ατυχής και επιπόλαιη.
Ο ΠΑΟΚ έψαχνε μέχρι την τελευταία στιγμή τον αντικαταστάτη του Σουμάιλα Μεϊτέ, με την ελπίδα ότι τελικά θα κατάφερνε να τον πείσει να επιστρέψει. Ο Μεϊτέ είχε αφήσει καλές εντυπώσεις, τουλάχιστον στα μάτια του Ραζβάν Λουτσέσκου, ο οποίος πίστευε ακράδαντα ότι μπορούσε να τον επαναφέρει στο υψηλό επίπεδο απόδοσης μέσω της δομημένης λειτουργίας της ομάδας και του σταθερού αγωνιστικού πλαισίου.
Όμως, όταν το ενδεχόμενο της επιστροφής του Γάλλου μέσου «έσβησε», ο ΠΑΟΚ έμεινε πρακτικά χωρίς άλλες ρεαλιστικές επιλογές.
Κάπως έτσι, ήρθε η απόφαση για τον Μπακαγιόκο. Μια απόφαση που εκ πρώτης όψεως μπορούσε να δικαιολογηθεί: ένας έμπειρος ποδοσφαιριστής με παραστάσεις από κορυφαία πρωταθλήματα, με σωματικά χαρακτηριστικά που ταίριαζαν στον ρόλο του box-to-box μέσου, και με προδιαγραφές που – θεωρητικά – έδιναν ελπίδα για μια αναγέννηση στην Τούμπα.
Ο Λουτσέσκου, πιστός στην προσέγγισή του να «ξαναχτίζει» παίκτες μέσω ομαδικής δουλειάς, πείστηκε ότι ο Μπακαγιόκο μπορούσε να αποδώσει. Όμως, αποδείχθηκε ότι η πίστη αυτή δεν ήταν αρκετή.
Η πραγματικότητα στο χορτάρι ήταν αμείλικτη. Ο Μπακαγιόκο φάνηκε να μην έχει το παραμικρό ίχνος ρυθμού, φυσικής κατάστασης ή έντασης στο παιχνίδι του. Ένας παίκτης με περιορισμένο αγωνιστικό κίνητρο, που δυσκολευόταν να ακολουθήσει τη συνοχή και την ενέργεια που απαιτούσε το σύστημα του ΠΑΟΚ.
Οι εμφανίσεις του ήταν από αδιάφορες έως απογοητευτικές, και οι συγκρίσεις με τον Μεϊτέ – όσο κι αν εκείνος είχε κι αυτός τα αρνητικά του – ανέδειξαν πόσο ανέτοιμος ήταν ο πρώην παίκτης της Τσέλσι να προσφέρει κάτι ουσιαστικό.
Η περίπτωση Μπακαγιόκο δεν ήταν το μοναδικό πλήγμα για τον ΠΑΟΚ. Σε συνδυασμό με την επιλογή του Μούσα Κόλεϊ ως αντικαταστάτη του Κωνσταντίνου Κουλιεράκη στην άμυνα, η ομάδα άρχισε να εμφανίζει ρωγμές.
Ο Κόλεϊ, ένας παίκτης χωρίς τις απαιτούμενες εμπειρίες και χαρακτηριστικά για να κρατήσει σταθερό τον άξονα της άμυνας, δεν μπόρεσε να σταθεί επάξια στο ύψος των περιστάσεων. Το αποτέλεσμα; Ο ΠΑΟΚ έπεσε αγωνιστικά διαδοχικά επίπεδα – πρώτα σε ένταση, μετά σε αυτοπεποίθηση, και στο τέλος σε αποτελεσματικότητα.
Η «τιμωρία» ήρθε με τον πιο σκληρό τρόπο: στο σύνολο της σεζόν, η ομάδα έχασε πολύτιμους βαθμούς, απογοήτευσε σε κρίσιμες στιγμές και είδε τις ελπίδες της για διεκδίκηση τίτλων να εξασθενούν. Η οικονομία της σεζόν επηρεάστηκε βαθιά από τις λανθασμένες κρίσεις σε επίπεδο μεταγραφικού σχεδιασμού.
Η ιστορία του Μπακαγιόκο αποτελεί, πλέον, ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το τι μπορεί να πάει στραβά όταν οι αποφάσεις λαμβάνονται υπό πίεση, χωρίς επαρκή αξιολόγηση και με υπερβολική εμπιστοσύνη στη «μεταμόρφωση» ενός παίκτη που εδώ και χρόνια δείχνει να έχει χάσει τον δρόμο του. Δεν είναι μόνο ότι ο Μπακαγιόκο δεν κατάφερε να προσφέρει.
Είναι και το γεγονός ότι η επιλογή του συμβόλισε μια γενικότερη νοοτροπία που αγνόησε τις πραγματικές ανάγκες της ομάδας και βασίστηκε περισσότερο στην ελπίδα παρά στη λογική.
Ο ΠΑΟΚ, στο φινάλε, πλήρωσε ακριβά αυτήν την επιλογή. Και η περίπτωση του Μπακαγιόκο, όσο κι αν φαινόταν χαμηλού ρίσκου λόγω της εμπειρίας του, αναδείχθηκε σε ένα διδακτικό μάθημα για το πώς η κακή προετοιμασία, η υπερεκτίμηση και η πίεση της στιγμής μπορούν να οδηγήσουν μια ομάδα σε λάθη που έχουν βαριές συνέπειες.
Ίσως, στο μέλλον, το παράδειγμα αυτό να λειτουργήσει αποτρεπτικά. Γιατί στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, η τύχη χαμογελά σ’ εκείνους που σχεδιάζουν με καθαρό μυαλό και όχι σε όσους ποντάρουν στην ελπίδα της «αναγέννησης» παικτών που έχουν ξεμείνει από καύσιμα.
Leave a Reply